I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 69-70); Vallín (1995: 253 [= LPGP 728]); Cohen (2003: 124); Littera (2016: II, 239).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 92); Braga (1878: 48); Michaëlis (2004 [1896-1905]: 436); Machado & Machado (1952: III, 299).
1 veeredes] uerredes V 2 gran] gr̃a B 6 gran] gr̃a B
5 é que cuid’a mí] eé que cuida mi a gãar Nunes : e que cuida mi a gaar Vallín : e que cuida mi a gãar Cohen, Littera 6 ca] que Vallín, Littera 9 enmentou-m’, e todo] enmentou-me todo Nunes, Vallín, Cohen, Littera 10 que] ca Nunes 12 vedes] veedes Nunes 14 que] ca Nunes
(0) Donas, habedes ver o proveito que lle ten (ao meu amigo) o lle saberen que me ama.
(I) Por Deus, donas, ben podedes xurar que o meu amigo me causou pesar; mais, Deus!, é que pensa gañar o meu favor por lle saberen que me ama?
(II) Soportareille o feito de me chamar «señora» nos cantares de amor que facía; mais nomeoume, e todo polo gusto de lle saberen que me ama.
(III) Foime el nomear nos seus cantares; vede logo se me debo queixar, pois o meu amigo non se quixo privar de lle saberen que me ama.
Esquema métrico: 10b 10B + 3 x 10a 10a 10a 10B (= RM 11:6)
Encontros vocálicos: 1 ve͜e·re·des
Máis unha vez, o refrán presenta vacilación lingüística no uso das variantes conxuntivas que ~ ca (ca, vv. 2; que, vv. 6, 10, 14), confirmando que as conxuncións que e ca son intercambiábeis tanto en función causal como completiva ou integrante (cfr. nota a 27.4). En liñas xerais, existe certa preferencia por ca en A (fronte a BV): 66.6, 84.15, 92.27, 94.20, 142.28, 166.23, 167.18, 170.10 e 27, 177.14, 178.24, 179.19 e 26, 249.5, 276.r2, 317.16, 320.8, 355.3, 430.13, 812.3, 980.8, 981.19 e 26, 984.6, 995.7. Mais tamén encontramos a preferencia inversa (que A, ca B): 68.19, 84.6, 94.20, 221.9. E, finalmente, aínda entre os propios apógrafos italianos se encontra tal variación: ca B vs. que V (725.22 e 1102.5) e mais nas cantigas 655.14 e 984.r2 en que a primeira versión presenta ca face á segunda con que1 .
Nótese como o elemento <e> lido como a forma verbal é dá mellor sentido á estrofa (‘é que pensa gañar o meu favor por lle saberen que me ama?’) evitando unha forzada interpretación coa copulativa (‘e que pensa conseguir (de proveito) para min, por lle saberen que me ama?’).
Por outra banda, como acontece coa perífrase dever + a + infinitivo (véxase nota a 36.8-9), convén segmentar a preposición a como elemento que liga cuidar co infinitivo (cuidar a gaar), dado que esta é, ademais, a construción maioritaria na lingua trobadoresca; outrosí, convén a deglutinación da preposición para introducir o pronome tónico mi (cuid’a mí a gaar).
Canto a gaar, xunto con gãar, é unha das diversas formas que o verbo gañar presenta nas cantigas profanas, ao lado de guaanhar, gaanhar e gaanar.
En ningunha das anteriores edicións se realiza a segmentación da copulativa, mais o sentido leva a deglutinar a conxunción, pois o CD de enmentar é me (referido á amiga, que fala, obviamente, en primeira persoa).
Previous
