(I) –Abril Perez, eu teño un gran pesar pola gran coita que vos vexo sufrir, pois véxovos laiar coma min e non me podo axudar a min nin a vós, pois vós morredes de amor coma min: e aínda que a miña coita é maior, fago ben en ter dó de vós.
(II) –Don Bernaldo, quérovos preguntar como ousastes comezar a tratar tal cousa como acometestes no voso trobar, que a vosa coita quixestes comparar coa miña, porque canto mellor é a miña señora que a vosa, Don Bernaldo, tanto me fai maior coita sufrir.
(III) –Abril Pérez, fóstesme preguntar sobre tal cuestión que non é precisa a resposta, e convén probar o que dixestes das donas; entón nomeémolas e saberán quen son, e, despois de as identificaren, xulgarannos, e venza quen tiver a mellor razón.
(IV) –Don Bernaldo, eu diría o nome da miña señora, así Deus me perdoe, se non tivese medo de lle causar pesar; diríaa eu moi de corazón, porque unha cousa sei dela, certamente: que despois de saberen quen é, cantas (mulleres) hai no mundo recoñeceranlle a supremacía.
(V) –Abril Perez, os ollos enganan a un sobre as cousas que ama: así vos fixeron a vós, na miña opinión; e por ser así como eu digo, se vós vistes algunha muller tal (como dicides), tan fermosa e de tanto valor, a miña señora é, e non outra muller. 
(VI) –Don Bernaldo, quérovos aconsellar ben e crédeme se vos parece ben: que non digades que amades unha muller nobre, pois non é conveniente que faledes mal dunha dama, pois ben sabemos, Don Bernaldo, que (clase de) señora adoita sempre servir un segrel.