(I) –Ai miña filla, de vós quero saber por que fixestes todo canto vos pediu o voso amigo, que non vos volveu falar. 
–Por Deus, miña nai, diréivolo eu: eu penso obter desa forma melloría (na nosa relación), e seméllame que non é así.

(II) –Por que fixestes, filla, así Deus vos dea ben, canto vos el veu rogar, que desde entón non vos quixo falar de novo? 
–Diréivolo eu, así Deus me dea ben: eu penso obter desa forma melloría (na nosa relación), e seméllame que non é así.

(III) –Por que fixestes, filla, así Deus vos perdoe, canto vos el veu dicir, que desde entón non vos quixo ver de novo? 
–Diréivolo eu, así Deus me perdoe: eu penso obter desa forma melloría (na nosa relación), e seméllame que non é así.

(1) –Afortunado é, como eu ouvín, quen aprende dos erros alleos e non dos propios.