(I) Algún ben me ha de facer cedo Deus, e faramo cando lle prouguer: sempre ando ledo e a quen me quere falar de pesar non llo podo aturar, senón que fuxo de diante del e non llo quero ouvir; alén diso, tamén me agrada moito vivir con quen sei que quere falar de cousas agradábeis, (II) porque todos andan pensando en cousas materiais e xa non queren pensar noutra cousa, e morren cedo e fica todo aquí; mais disto a min non me poden convencer, pois trobo e canto e penso sempre no ben, e teño amiga que obra con moito siso e pode pasar o tempo pracenteiramente.
(III) Noso Señor, que ten moito poder, está sempre ledo no seu corazón e son moi felices cantos con El están; por iso fai mal, segundo eu penso, o que é triste e sempre pensa no mal, porque un pobre ledo vale mil veces o que un rico triste incapaz de sentir gozo.