(I) –Amiga, fico marabillada por como pode o meu amigo vivir onde non pode ver os meus ollos, ou como pode tardar tanto alá, porque nunca vin unha marabilla tan grande: poder o meu amigo vivir sen min; e, por Deus, é algo incomprensíbel.

(II) –Amiga, calade agora un pouco e deixádeme falar a min: por canto eu sei certo e podo entender, nunca no mundo houbo unha muller tan amada como vós o sodes do voso amigo, e se el tarda, non ten culpa diso; se non (for así), quero eu ficar como culpábel.

(III) –Ai amiga, eu estou tan coitada que nin sequera podo sentir gozo ningún pensando en como pode ocorrer que non está xa comigo de volta; e, por Deus, como non o vexo aquí teño por iso unha gran sospeita de que está morto, e, se está morto, maldigo o día en que nacín!

(IV) –Amiga fermosa e cortés, eu non vos digo que non pode ser que o voso amigo morrese, pois é un home; mais, por Deus, non sospeitedes doutro mal del, pois, desde que nacín, nunca ouvín falar doutro home tan leal, e quen diso di outra cousa fala sen razón.