(I) –Amiga, vin o voso amigo falar hoxe con outra, mais non sei de que falaban, así Deus me ampare, nin se falaban por ben ou por mal. 
–Amiga, fale con quen el quixer mentres eu del, como estou, estiver, (II) porque de tal forma teño o meu amigo no meu poder que todas cantas donas hai no mundo, (aínda que) se esforcen agora en compracelo, non mo quitarán se a morte non mo leva. 
–Amiga, temo que diso vos veña pesar, pois eu xa vin quen fixo así, (III) e vós farédelo, xa que levades tanto ao extremo o voso amor e o seu; e habédesvos achar niso peor do que vós pensades, dígovolo eu. 
–Amiga, non, porque me ama moito e sei o que teño nel e el o que ten (IV) en min, pois nunca nos separarán xa, só coa morte nos poden separar; e, pois eu sei isto, con toda a certeza, mándolle eu falar con cantas donas vexa. 
–Co voso valor, amiga, teño medo de perderdes o voso amigo, porque coñezo, (1) abofé, outras donas que falaron de como volo han quitar.

(2) –Amiga, non, porque o poder non é seu nin delas, senón meu, abofé!