(I) Vede, meus amigos, como son as miñas xornadas, prestade atención: de Castro Urdiales a Burgos e de aí a Palencia, e de Palencia chegarme a Carrión de los Cones e de aí a Castro Urdiales; e que Deus me dea consello, pois vede unha cousa: aínda que vos semello ledo, o meu corazón anda moi triste.
(II) E a muller que así me fai andar é casada, ou viúva ou solteira, ou relixiosa toucada de negro ou monxa ou freira; e gárdese tamén quen se teña que gardar, porque eu certamente vos declaro a miña situación; e rogo a Deus que me axude e me valla e nunca valla a quen me busque mal.
(III) E eu non vos ouso dicir máis dela, de como [...] non hai alí tal que logo non [...] que na súa aparencia non [...]