(I) –Como pensades, amiga, facer cos grandes xuramentos que vos vin pronunciar de que nunca perdoariades o voso amigo? Porque vos direi de que modo o vin: que sen o voso ben crédeme que nada o pode librar da morte.

(II) –Todo iso, amiga, ben pode ser, mais farei o posíbel por me vingar do que me el fixo –e, se iso vos pesa, non lle fagades ao voso así–, xa que ben vistes canto lle prohibín que se fose, e non me quixo crer. 

(III) –Por Deus, amiga, vinganza tan sen sentido nunca a faredes vós, se Deus quixer e se o puider evitar, nin vos era necesario facela, pois vedes o que iso implica: se o voso amigo morrer, morrerá polo ben que fixo e non por outra cousa. 

(IV) –Amiga, eu non podo considerar como un ben o que me el fai, e quen o teña por ben tal haxa daquel que ama, mais só da morte lle virá mal, abofé, que non me agradará, aínda que a súa morte tampouco me praza.