(I) Entre todos aqueles que son moi coitados, a quen Deus fai sufrir coita, a min faime máis coitado vivir, e direivos por que razón: faime amar tal señora, a máis fermosa e a mellor do mundo, e non ma deixa ver.

(II) E dáme tal coita que non sei eu que facer, e fíxome xa perder o medo da miña morte, hai xa moito tempo, de que antes tiña gran pavor: vede agora se no mundo existe maior coita para sufrir!

(III) E Deus nunca me quixo dispor en cantos pensamentos tiven, cando pensei noutra cousa, que pensase en como podería acadar algo do que quería; mais penso en canto mal me vén, coitado, e en maldito día nacín!

(IV) E, segundo o que eu penso hoxe, sei con certeza que non hai unha coita maior que a (coita) que a miña propia morte me fai a min agora desexar; mais non querería morrer por iso se coidase ter ben daquela que para a miña desgraza vin.