(I) Deste mundo outro ben non querería –por cantas coitas me Deus fai sufrir– máis que eu saber ben que a miña señora de gran fermosura comprendía como hoxe eu morro, e non ter que llo dicir eu nin outro por min, mais que ela de seu entendese como sería.

(II) E se eu conseguise isto, conseguiría o maior ben que eu querería ter: que ela o saiba sen llo dicir eu, e xa non esperar aquel día que eu espero, de que teño gran pavor de lle dicir «por vós morro, señora», porque sei que llo diría para o meu mal, (III) porque tal señora teño que me reprendería tanto que nunca tería poder de lle falar outra vez nin sequera de a ver, e vaime mal, mais peor me iría así; e por isto querería eu que así o soubese ela, mais non por min, e que eu soubese ben que o sabía.

(IV) E rógolle a Deus e a Santa María, que lle fixeron ter moito ben, que así ben llo fagan entender; e con todo isto aínda eu estaría con gran pavor de me censurar por iso, e, por Deus, tamén lle xuraría moito que ningunha culpa tiña (eu), (1) así Deus me perdoe, de que me entendese (que a amo), nin do moito que eu a amo, e entón xustamente non se queixaría.