(I) Miña señora, hoxe sabe Deus –a quen, sen dúbida, nada se lle oculta– que eu vos quero mellor que a outra cousa, mais non polo ben que eu espere de vós, porque sei xa que por vós non perderei a gran coita do meu corazón (II) que eu teño, miña señora, por vós, que me facedes mal, porque desexo o voso amor e eu non podo niso facer outra cousa; mais non son libre de perder, de forma ningunha, sen morrer, a gran coita do meu corazón, (III) porque infelizmente, miña señora, sei eu moi ben que xa así é: que xa nunca me faredes un ben maior, abofé, do que me fixestes despois de vos ver, e eu non perderei por iso a gran coita do meu corazón;

(IV) mais, se Deus quixer, miña señora, cando eu agora me afastar aquí de vós e sen vós for a onde non vos vexa nin vos poida falar, moi ben sei eu o que acontecerá: morrerei eu, e desaparecerá a gran coita do meu corazón.