(I) Dixo hoxe o rei: «Pois Don Fulano vale máis sendo pobre e o beneficio con que sempre o recompensei o fai ensandecer, se el me quere ben, meus amigos, con tal de que me queira xa mal, fareille padecer mal, e así o desensandecerei.
(II) Xa que na pobreza non perde a razón e o meu favor o volve tolo por padecer o que non padeceu, aínda que, amigos, di que me quere ben, para que me queira xa mal, fareille padecer mal, e así o desensandecerei.
(III) E xa que Deus lle deu tal ventura que na pobreza goza de todo o seu xuízo e cando é favorecido lle entra a loucura, aínda que el me quere ben e se considera meu, para que me queira xa mal, fareille padecer mal, e así o desensandecerei».

Esta cantiga foi feita a un que fora privado do rei, e que cando tiña o favor do rei dicían del que era moi altivo (e obraba) como persoa de pouco xuízo; e, ás veces, cando o rei non cumpría os seus desexos, tornávase moi manso e moi cordo e moi mesurado.