(I) Ei, señora, velaquí vos estou! Que coita tivestes agora, para me mandardes chamar? Non foi senón para me matar, pois todo o que é meu mal pensades vós que é ben; por iso, señora, máis vale que eu me vaia de aquí ca ficar sen o voso ben; (II) e ademais, ter que ver eses ollos e (ter que) desexar o voso ben, señora, que eu sempre desexei, e os meus desexos e o meu corazón nunca tiveron de vós outra cousa que mal; e, por isto, é mellor que me vaia, por Deus, (III) a onde eu non poida pór estes meus ollos nos vosos, de que tanto mal me vén, señora; e gran coita mortal me destes vós no meu corazón; e, señora miña, aínda que me é moi custoso, ninguén nunca mo censurará.

(1) E, cando eu me for, señora miña, que será (de min), pois o voso amor me fai ir xa así, a fuxir, como vai un cervo lanceado?