(I) En tal poder estou eu de vós, fermosa miña señora, cal vos agora direi: que ben ou mal, cal vos prouguer, en canto eu vivo for heino esperar de vós, porque, se me vós fixerdes ben, señora, ben me virá de Deus e de calquera outra cousa, e, se me vós quixerdes facer outra cousa, Amor e Deus logo me farán mal; (II) pois entendo eu, fermosa señora miña, que mentres eu vos vexa nunca perderei o gran ben de Deus nin de vós nin de Amor, porque, cando vos vexo, de todo recibo eu ben; e direivos, miña señora, o que me acontece: mentres vos vexo sinto amor de Deus e ánimo e cordura; mais, cando non vos vexa, o ánimo, a cordura e Deus hanme de faltar.

(III) E desde entón, fermosa miña señora, nunca de Deus nin de min recibirei pracer nin ben de que sinta pracer, porque, miña señora, de que maneira poderei ter ben deste mundo despois de me ter ido de aquí? Porque perderei canto pracer me vén, cando vos non vexa, e desde ese momento perderei a Deus, miña señora, e o seu ben e a min mesmo.

(IV) E direivos, fermosa miña señora, até que punto eu estarei perdido cando non vos vexa: perderei a cordura e o ánimo e o pavor, e desde ese momento non sentirei o ben nin o mal, e, miña señora, outra cousa vos direi sobre iso: calquera consello que me dean non me suporá dano nin proveito nin pesar nin pracer: e de cal das formas me hei de perder máis? (1) Porque perdido está, señora, na miña opinión, quen perde a cordura e o pracer e o pesar.