(I) O meu amigo causoume un gran pesar, e aínda que me fixo tanto pesar, fixestes, amigas, que lle perdoase, e chegou hoxe el aquí e díxenlle eu así: «Vinde xa, que xa vos perdoei, mais nunca máis vos ben quererei».

(II) Eu perdoeille, mais non porque tivese o desexo de lle facer ben; e el quixo abaixar os seus ollos, e díxenlle eu: «Ollos de traidor, vinde xa, que xa vos perdoei, mais nunca máis vos ben quererei».

(III) Este perdón foi, certamente, a condición de que nunca máis seguise a relación comigo, e co medo non se atrevía a vir; e díxenlle eu: «Ai, cabeza de can, vinde xa, que xa vos perdoei, mais nunca máis vos ben quererei».