(I) Foise o meu amigo de aquí para o exército, a servir o rei, e nunca eu puiden despois durmir, mais ben penso eu así: que, xa que el tarda e non vén, é por mor do rei, que mo detén.

(II) E non perderei a gran coita por nada, a non ser que o vexa, pois o meu corazón non ten descanso, aínda que teño este consolo: que, xa que el tarda e non vén, é por mor do rei, que mo detén.

(III) E debíase lembrar ben dos xuramentos que daquela me fixo cando el me deixou, moi fermosa; mais, donas, podedes xurar que, xa que el tarda e non vén, é por mor do rei, que mo detén.