(I) Xa houbo un tempo, miña señora, en que eu puidera vivir sen vós onde non vos vise, mais agora xa eu non teño poder para iso, pois non teño outro ben, señora, agás canto vos vexo, e sei que me queredes del privar. 

(II) E se vós tendes motivo para me facer este mal, mandádeme partir e entón logo poderedes facer xustiza comigo como agora vos direi: ireime de aquí e morrerei, señora, pois vos agrada que eu morra. 

(III) E se quixerdes sufrir este pesar, por Deus, señora, que vos eu causo por vos ver, eu coido que fariades mellor do que facedes afastándome de onde vós estades e matándome: certamente morrerei se me for dese lugar. 

(IV) Vós non o queredes crer, porque nunca soubestes o que é o amor; mais Deus volo deixe saber por medio de min, señora; e o pracer que eu teño de falar convosco volo faga sentir a vós ao escoitarme, e que me quite a min o pavor que vos teño.