(I) Falei de Joana, de Sancha e mais de María no meu cantar con gran coita de amor, aínda que non dixen por cal morría de todas tres, nin cal quero mellor, nin cal me fixo perder o sentido por ela, nin cal me fai agora morrer por ela, se Joana, se Sancha, se María.

(II) Tiven tanto medo de que lle pesaría que non dixen cal de todas tres era a miña señora, nin por cal morría, nin a que eu vin ser máis fermosa de todas as donas que vin e a de máis valor en todo ben: non a quixen mencionar, tanto medo tiven de que lle pesaría.

(III) Aínda que non me podería quitar máis do que me quita, teño medo, non obstante: tírame a saúde, que xa non hai día nin noite que teña gusto de min nin de ningunha outra cousa. Que máis me ha quitar? Nin sequera a vexo a ela, que morro por ver, que é o máis que me podía quitar.

(IV) E por isto eu non querería vivir, abofé, porque vivo na maior coita do mundo desde aquel día en que non a vin, pois non tiven pracer de min nin de ningunha outra cousa, nin nunca vin pracer; e, xa que me vexo vivir en tal coita, que Deus me confunda se quería vivir, (1) pois esta dona me quitou o poder de rogar a Deus, e fíxome perder o pavor á morte que antes tiña!