(I) Marabíllome eu, miña señora, de min por como podo sufrir canta coita me fai padecer o voso amor desde que vos vin; e marabíllome logo alí de vós, por deixardes así un

(II) E digo isto, miña señora, por canto vos quero dicir: porque vos fixo Deus discernir de todo ben sempre o mellor, e quen recibiu tanto ben de Deus debíase lembrar e apiadar do seu vasalo aflito (III) de tan coitado, miña señora, como hoxe eu vivo, que non teño poder para perder a gran coita por outra cousa se non for por vós; e, se quixerdes, perderei a coita por vós ou morrerei, pois todo é por vos agradar.

(IV) E xa a miña coita, miña señora, non vola declararía, antes me deixaría morrer, senón por vós, pois teño pavor porque é mal considerado, señora, quen non quere amparar o seu vasalo, cando ten poder para lle valer.

(1) E pois outro ben non vos falta, por Deus, non fagades unha inxustiza tal de que ouviredes falar.