(I) Amigos, mentres a miña señora por min non soubo que a amaba, non lle pesaba que a vise nin lle pesaba que a chamase «señora»; mais houbo alguén que lle dixo de min que a amaba, e desde ese momento quíxome moi mal e non me quixo ver máis: Deus confunda a quen llo foi dicir!

(II) Moito mellor fixera se me matase o que lle dixo que eu a amaba, e da miña dor non lle pesaba nada, e fixera mellor se me matase, porque, meus amigos, desde que non a vexo desexo a morte, que sempre temín, e sufro tan gran coita por vela que, amigos, non podo nin vola sei dicir.

(III) A esta coita nunca lle vin igual, pois esta coita é peor que a morte, e por iso sei eu ben, abofé, que non fixo Deus coita igual, porque, aínda que vexo onde está a miña señora, non ouso ir vela, así Deus me perdoe; e non podo apartar de alí o corazón nin os ollos, mais non ouso ir aló.

(IV) E, cando vexo a terra e o lugar e vexo as casas onde está a miña señora, vede o que fago daquela, abofé: aínda que vexo as casas e o lugar, non me atrevo a ir alí e entón pido moito a Deus a miña morte e moi de corazón, e choro moito e debo partir de alí, e non vou alí nin sei para onde ir.