(I) –Meu amigo, quérovos preguntar.
–Preguntade, señora, que iso me causa agrado.
–Non vos é preciso ocultárdesme nada.
–Nunca vos eu, señora, ocultarei nada.
–Tantos cantares, por que os facedes?
–Señora, porque nunca me esquecedes.

(II) –Preguntarvos quero, abofé.
–Preguntade, pois diso sinto moito gusto.
–Non me neguedes nada, xa que así é.
–Nunca vos nada negarei, miña señora.
–Tantos cantares, por que os facedes?
–Señora, porque nunca me esquecedes.

(III) –Non vos pese da pregunta que vos fixer.
–Non, señora, antes volo agradecerei.
–Non me ocultedes tampouco o que vos preguntar.
–Nunca, señora, vos ocultarei nada diso.
–Tantos cantares, por que os facedes?
–Señora, porque nunca me esquecedes.

(1) –E este ben, é por min que o facedes?
–Por vós, miña señora, que o valedes.