(I) Meus amigos, a partir de agora quero dicir a cantos me viñeren preguntar cal é a dona que me fai morrer, pois xa non teño motivo para temer facelo; e saberán cal dona quero ben: direi xa quen é, pois sei que non hei perder por iso ningunha cousa máis do que perdo.

(II) E que hei perder máis do que perdo? Perdo a vida e, segundo creo, non hai nada máis aí nin podo saber máis nin podo pensar unha perda maior; mais á dona por quen morro faille Deus tanto de ben canto eu xamais poderei dicir con palabras de ningún modo, nin a súa fermosa aparencia, (III) pois Deus tanto a fixo ser máis fermosa que as outras donas, e falar mellor que todas aquelas que eu puiden ver, que (aínda) direi máis, e péselle a quen lle pesar: moito máis a fixo valer en todo ben, porque El fixo de modo que non lle falta cousa ningunha de todo o ben que unha dona debe ter.