(I) Miña señora fermosa, por Deus e polo amor que vos eu teño, vós escoitade un pouco e direi o motivo polo que vin ante vós: para que teñades dó de min, miña señora fermosa, por Deus!
(II) Se tiverdes dó do meu sufrimento, por Deus, por quen volo roguei, vós, a quen eu sempre desexei desde aquel día en que vos vin, obraredes con xustiza se vos apiadardes do meu mal.
(III) E, miña señora, certamente por vós me ten forzado Amor, e vós, fermosa señora miña, non vos queredes diso apiadar, e a iso se debe o meu malvivir, ai miña señora, abofé.
(IV) Certamente non é para o meu beneficio nin é para o meu proveito vivir así, e a vós, a quen eu vin para o meu mal, terei que desexar por sempre –a vós e á miña morte– moi a meu pesar: certamente, non é para o meu ben.