(I) Moi gran poder ten Amor sobre min, xa que me fai amar de corazón a persoa do mundo que me fai sufrir maior coita; e por todo isto non me atrevo a pensar sequera en me queixar diso: tan gran pavor teño de que, para o meu mal, me fixese querela moi ben.

(II) E non me é de proveito ter este pavor, pois cada día ma fai querer moito mellor, para o meu mal e para me facer sufrir morte ao cabo; e xa que ten desexo da miña morte, rogareille que non ma demore moito, pois hai moito tempo que a quixen e a desexei por iso.

(III) Pois xa entendo que Amor ten disposta a miña morte, e non pode ser que non me mate, eu sei unha cousa: que me vale máis recibir logo a morte que vivir coitado con moi gran pavor, porque, despois que eu estea morto, non terei unha coita tal cal teño no meu corazón.

(IV) E quen soubese como me vai non pensaría que son ben asisado por me deixar vivir, pois sen razón Amor me dá tal coita que me convén vivir triste e sen ningún pracer, e convenme sufrir tal afán que Noso Señon non fixo outro maior.