(I) Deus, que pouco consciente era do gozo en que vivía cando estaba coa miña señora, e canto me queixaba dela porque non pensaba en min, e non lle agradecía a Deus o ben que me facía só con me deixar contemplar a súa fermosa figura. 
(II) Mais actuaba eu con grande insensatez cando non me sentía satisfeito con vivir perto dela, e que mellor ben querería e me pracería! Mais quen me proporcionaba ese ben? Quen se apoderaba del? Oxalá non tivese hoxe outro mellor, e vivise con ese gozo! 
(III) Mais (se iso acontecese) logo me mataría o corazón, que de loucura e de amor teño moi cheo, tal e como case me matou no pasado: cando eu ollaba a miña dama, sentía unha coita tal que non achaba unha solución para dela conseguir un ben maior. 
(IV) Mais aínda que nunca chegase a recuperar o gozo en que antes vivía, sabería soportar o seu amor, e lembraríame de que sen ela non podía vivir cando moraba noutro lugar, de tanto que a desexaba; mais eu, con ese temor, sería bo sufridor.