(I) Moitos me veñen preguntar, miña señora, a quen amo, e non lles quero eu falar dese asunto con medo de que iso vos cause pesar, nin quero dicir a verdade; mais xuro e fágolles crer unha mentira para vos ocultar deles (II) e porque me veñen aflixir (preguntándome) polo que non lles direi por nada do mundo: que eu me atrevo a vos amar; e mentres eu non perda a razón, vós non vos debedes preocupar por iso, porque ninguén o poderá saber por min se non for adiviño.

(III) Nin ninguén será tan preguntador que saiba de min nada polo que sexa coñecedor do ben que vos quixen desde que vos vin; e, pois vos prace, negareino mentres non perda o siso, mais sei que me privará del o voso amor.

(IV) E se por acaso así ocorrese, que tamén me pregunten a partir de aquí se sodes vós a miña señora que sempre amei e servín, vede como lles mentirei: fareime pasar por (vasalo) doutra señora, de quen teña menos pavor.