(I) Eu vexo moitos que se asombran de min porque eu sempre pedín a Noso Señor a maior das coitas do mundo; mais, se coñecesen os meus sentimentos, non creo que o fosen comprobar (se é coita abonda), antes pensarían que obro ben.

(II) Mais, porque non coñecen os meus sentimentos, asómbranse eles de min porque pedín a maior das coitas a Deus, que ten gran poder para ma dar; mais eu pedireilla sempre en canto viva, até que ma dea.

(III) El, que ten moi gran poder para ma dar, que ma dea, aínda que se asombran diso os que non coñecen ben os meus sentimentos por que a pido, porque me é moi necesario que ma dea El, que o pode facer, certamente, se o quixer facer.

(1) E, se El sabe que me é moi necesario darma, que El ma dea, se lle prouguer.