(I) Non podo sentir tanto deleite do canto das aves nin da súa melodía, nin do amor nin da actividade militar nin das armas (das que sinto espanto porque son moi perigosas), como dun bo galeón que axiña me leve lonxe deste demo da campiña onde están os alacráns, porque o ferrete deles sentín dentro, no corazón!

(II) E xuro por Deus santo que non traerei manto nin deixarei barba, nin falarei sobre o amor nin sobre as armas, porque delas ven sempre quebranto e pranto; mais traerei un galeón e irei pola mariña vendendo aceite e fariña, e fuxirei da pezoña do alacrán, porque eu non sei outra menciña.

(III) Nin sinto pracer en lanzar ao taboado, así Deus me ampare, engado eu, nin dos exercicios militares; e andar de noite armado a roldar, tamén o fago a desgusto, porque me gusta máis o mar que ser cabaleiro, pois eu xa fun mariñeiro e de aquí en diante quérome protexer do alacrán e tornar a aquilo que fun primeiro.

(IV) E direivos unha cousa: pecado hai aí hai, xa me pode enganar ben quen me faga falar de armas, pois iso non é o meu (e seríame doado falar sobre elas, pois non as hei de probar); prefiro andar só e ir como mercador á procura dalgunha terra onde non me poida ferir nin alacrán negro nin pinto.