(I) Vós non me queredes crer, señora, a coita que me facedes padecer, e, xa que sempre a hei de sufrir, non me ten proveito xurárvolo unha vez máis; mais Deus, que tira as coitas e as dá, (que) El lle dea gran coita a quen coita non ten!

(II) E non me credes que coita (tan grande) sufrín sempre por vós, nin canto afán padecín, e mirade agora que faredes con isto, porque nunca vola máis xurarei; mais Deus, que tira as coitas e as dá, (que) El lle dea gran coita a quen coita non ten, (III) e que non lla quite mentres viva! Eu sei moi ben que vivirá moi mal, pois así me aconteceu a min desde que vos vin; e, aínda que volo xuro, non me vale de nada; mais Deus, que tira as coitas e as dá, (que) El lle dea gran coita a quen coita non ten!