(I) Non soubo que era o pesar, así me valla Noso Señor, aquel a quen Deus non lle fixo, contra o seu desexo, vivir lonxe da súa señora, onde non lle poida falar nada da coita en que o fai vivir moi triste e andar moi coitado.

(II) Nin tampouco coñeceu unha parte do afán nin soubo cousa ningunha da gran coita o que non sufriu este afán de non poder, de modo ningún, ver a señora que ama: e, para quen tal coita non tiver, calquera outra cousa non lle é coita, certamente.

(III) Esta teño eu como a maior coita do mundo, segundo penso, e non puiden ter outra maior, e non quero comezar a pensar isto, senón afirmalo como verdade, como quen é sabedor diso, (1) xa que me fixo Deus coñecer moitas coitas, pois todas mas fixo sufrir, e xulgo esta como a maior (de todas).