(I) Noso Señor, e agora que vai ser de min, que morro porque me afastei da miña señora moi fermosa, que vin para o meu mal? E que será de min, Noso Señor, ou que farei agora? Porque, certamente, non coñezo ningún remedio nin sei o que faga nin o que será (II) de min, que morro, e xa non sei de ningunha outra solución senón morrer; e tan boa solución non podo ter, porque non penso ver xa nunca máis esta señora, que amei para o meu mal desde que a vin, e (que) amo e amarei mentres eu viva; mais xa non vivirei (III) máis desde hoxe, sen dúbida, de maneira ningunha, coidando sempre no fondo do meu corazón no moito que hoxe eu a amo, e (coidando) non a ver nin pensar xa en vela de maneira ningunha; e con este pensamento coido que morrerei, porque non podo hoxe imaxinar como eu podería vivir de maneira ningunha (IV) desde que non a vexa, e penso en canto ben lle Vós fixestes en todo; tamén penso outra cousa: en como a min me fixestes moito mal, pois quixestes que eu tanto a amase e non o (fixestes) afastar no tempo de vela (por primeira vez), e tan a pesar de min: Noso Señor, cando me faredes ben?

(1) Abofé que en ningures. Sei isto xa, porque, se a non vir, nunca terei nada.