(I) Noso Señor, quen me dispuxese hoxe a min o que, segundo penso, nunca eu poderei dispor con canto poder teño, porque eu non coñezo hoxe a quen se aventurase ao que eu non me ouso aventurar, aínda que me vexo andar en maior coita que calquera outra coita que hoxe alguén puidese encontrar!: (II) algún amigo meu, se se lembrase e decidise afastarme antes da terra e me deixase ir e, unha vez que eu me fose, el chegase alí onde eu desexo chegar –onde está a niña señora moi fermosa–, e lle contase o moito que a amo, (III) e me dixese despois se lle pesou, aínda que a min iso me pesaría moito, así Deus me valla; mais eu faría ben cando a vise a ela despois se lle xurase, co maior xuramento que soubese facer, que nunca a soubera amar, de tal modo que ela me puidese reprender, (IV) e, desde entón, despois que eu así me xustificase, así Deus me salve, que nunca máis eu lle diría o mal da miña coita á miña señora, aínda que me matase o seu amor –que cedo me matará, seino con toda a certeza–, porque nunca existiu quen soportase tal coita (1) como a que eu soporto, nin existiu quen a imaxinase.