(I) O meu amigo non pode recibir ben de min, amiga, vede por que non: el non mo di, así Deus me perdoe, nin llo digo eu a el, e así nos acontece: el con pavor non mo ousa mentar; eu, amiga, non llo podo rogar.

(II) E xa hai moito tempo, abofé, que el puidera gozar do meu ben e nunca xamais mo ousou dicir; e o asunto direivos como é: el con pavor non mo ousa mentar; eu, amiga, non llo podo rogar.

(III) E hai moito tempo que eu llo entendín, porque mo dixeron, mais el tivo moito medo alí de me causar pesar e, por Noso Señor, agradaríame moito iso, e así estamos: el con pavor non mo ousa mentar; eu, amiga, non llo podo rogar.

(1) E o asunto estaba disposto para se consumar, mais non hai quen o comece.