(I) O meu amigo, que moito me ama, insiste sempre, amiga, en me ver, e eu fago logo canto podo por lle facer ben; mais vede que (má) sorte para unha muller: cando lle eu podería facer ben, el non vén alí, e, cando eu non podo, vén. 

(II) E non deixa por culpa miña de recibir o meu ben, abofé, nin eu deixo de llo dispor; non sei se é culpa miña, se súa, mais a miña sorte tal foi e tal é: cando lle eu podería facer ben, el non vén alí,e, cando eu non podo, vén.

(III) E abofé, amiga, non deixo eu de llo dispor sempre que podo, nin el deixa de mo sempre demandar; mais a sorte nolo dispón así: cando lle eu podería facer ben, el non vén alí,e, cando eu non podo, vén.

(1) E tal sorte era para quen non ama amigo e non dá nada por el.