(I) O meu señor, o bispo, en Redondela, un día, de noite e con gran medo de deshonra fuxía; e eu, índome dispoñendo para facer con el o meu camiño encontreime cunha unha compañía (de homes armados) moi brava e cruel, que me baixaron de enriba da miña mula: acémila e cama levaron xa por súa.

(II) E desde que eu nacera nunca entrara en combate, e, aínda que xa estivera cabo de Valladolid e Escobar, moitas doazóns fixeron en Melide, e alí (foi onde) me armaron a min a ciada: a maos escudeiros paga o Churruchão, e a (outros) tales serventes, que non a xente pobre!

(III) Alí me espiron da capa e da roupa; non tiveron reparo polos meus cabelos brancos nin me deron por iso ricos panos tinxidos de grana nin outras ofrendas: deixáronme tal como nacín no medio da rúa, e un rapaz tiñoso, que estaba á parte, chamáballe a miña avoa «vella fodida polo cu».