(I) A gran beleza que vós tendes, miña señora, esa me fai a min hoxe saber cal coita fixo Deus maior de cantas coitas quixo facer, e faima toda padecer.

(II) Cando eu non vos podo ver, faima padecer, miña señora; mais eu consigo queixarme pouco por iso, pois, cando vos vexo, sinto tal pracer que me fai esquecer canta coita adoitaba sufrir.

(III) E tamén vos quero dicir outra cousa que me vén de vós: ben creo que xa, con toda a miña forza, nunca mellor vos hei querer do que vos eu quero: o ben alí logo o hei de recibir.

(IV) E ídesme agora prohibir que vos vexa, miña señora, e se me eu hoxe vise morrer non me sería por iso peor, porque así me queredes privar de canto hoxe eu teño con que vivir.