(I) O voso amigo vin, amiga, triste e desasisado: pareino moi pouco (tempo) e pregunteille por que, e non sei del máis que o que me dixo entón: (que), desde que el vira unha súa señora irse de onde el estaba, sufrira grandes coitas no seu corazón.

(II) Tan triste estaba que calquera que o vexa ben pode entender que está triste, e interrogueino; mais, abofé, non puiden saber del máis que isto: (que), desde que el vira unha que ama irse de onde el estaba, considera que é axeitado non sentir pracer até que a vexa (de novo).

(III) Da súa tristeza sentín eu tal pesar que fun onda el e pregunteille así en que pensaba; mais non souben del máis do que lle ouvín falar: (que), desde que el vira a quen lle causou as coitas irse de onde el estaba, até que a vexa (de novo) non pode estar ledo no seu corazón.

(1) E daquela pode perder o seu pesar: de ver tornar a que el vira ir.