(I) Escoito eu dicir un oportuno proverbio: que «o ben e o mal sempre vén no rostro»; e é verdade por como iso me acontece a min cunha dona en que todo isto percibín, pois de canto ben vin na súa face me vén por iso, amigos, tanto mal a min que o proverbio no meu dano se ve probado.

(II) Da súa bondade e da súa moi louvada valía e da súa mesura e do seu bo xuízo non me vén mal, mais si doutro gran ben que eu, amigos, pola miña desgraza percibín na súa fermosa face: por todo canto mal me a min vén por iso de alí o proverbio no meu dano se cumpre.

(III) De pena e de grande afán e preocupación e de gran coita que me ten atormentado, de todo isto a min non me falta nada, por esa xentileza –que ben disposta!– que na súa fermosa face coñecín con gran beldade, amigos: e así no meu dano o proverbio é confirmado.

(1) E desde entón, amigos, entendín que este proverbio, que eu sempre ouvín, con verdade se cumpre no meu propio sufrimento.