(I) Por Deus, señora, xa eu ben sei que, en todo o tempo que eu viva, nunca hei recibir de vós, infelizmente, outra cousa que coita; mais, por iso, que farei agora, que non sei isto en tempo de poder achar unha solución?

(II) Porque eu nunca poderei recibir por vós tanta coita que por esa causa non me poida crer sempre o voso vasalo e non libre; e xa que así me acontece, por Deus, ponde toda a vontade, se puiderdes, en que vos praza.

(III) E, miña señora, outra cousa vos direi que me debedes crer: se o non quixerdes facer, non teño eu máis saída que a morte; e preguntareivos, señora: dicide, así Deus vos perdoe, será ben que eu morra así?

(IV) E nunca vos eu irei falar xa máis dos meus sentimentos; mais velaquí me tendes no voso poder, abofé, que non doutra; e non vos falarei na miña defensa, xa que, se algunha cousa vos fixen sen razón, xusto é que eu padeza.