(I) Por Deus, señora, cruelmente me matou, cando vos eu vin por primeira vez, o que vos agora oculta de min, porque daquela non vos ocultou para que eu vos non vise e porque agora non quere que vos eu vexa, cando máis necesito, miña fermosa señora, vervos.  

(II) Así me podería librar de mal se El procurase o meu ben: non me vos ir daquela mostrar, señora, e, despois de me vos mostrar, non vos ocultar; mais fóimevos El mostrar entón e ocúltavos de min agora cando, sen vós, non encontro ningún remedio, agás morrer. 

(III) Sen vós, señora, non sei encontrar remedio e non podo falar convosco, miña señora; e sei que non me vos mostrou para o meu ben o que me mostrou, mais para o meu mal, porque eu non podo sentir pracer de ningunha outra cousa agás en pensar na vosa bela aparencia. 

(1) E, miña señora, se eu xa por sempre vivo na coita en que vivo e a morte non me socorre, máis me valera non nacer!