(I) Abofé, meu corazón, ben mal me aconsellastes aquel día en que vós me fixestes tomar esta señora, pois cedo me fixo saber ben que clase de noites fai pasar Amor a quen el ten preso.

(II) E, infelizmente, nin sequera fun nunca por iso pensar que ela se quixese sentir satisfeita de eu saber o ben que Amor fai recibir ao seu preso cando se soe queixar del, pois nunca por outra razón lle fai ben.

(III) Aínda que eu non teño razón para me queixar a vós, mais si a min propio, que a (señora) fun buscar; e alguén foi xa de mellor siso do que eu souben ser nese caso, pois, certamente, pensei vela e non sufrir despois por iso.

(IV) E se eu daquela tivese bo xuízo non tería tal pensamento; e quen hoxe a vexa falar e lucir bela, se for home de bo criterio, entenderá que non debía eu facer o que alí coidei, de forma ningunha.