(I) –Pero da Ponte, nunha cantiga de amor que vós compuxestes hai pouco, chamástesvos nela escudeiro; e respondédeme agora a isto, ai trobador: xa que nela vos chamastes escudeiro, por que vos queixades agora de min polos meus panos, que non vos quero dar?
(II) –Afonso Anes, se tal (queixa) vos pesa, voltade onda o voso fiador; e o feito de eu chamarme escudeiro, por que non, se for escudeiro? E se pido algo, vede o motivo para facelo: non podemos todos gañar o sustento así coma vós, que vivides de lidar.
(III) –Pero da Ponte, a quen con esta ou outra razón me viñer atacar, quereréillevos eu responder, se souber, como un trobador debe responder: na nosa terra, así Deus me perdoe, a todo escudeiro que pide pagamento a maioría da xente chámalle «segrel».
(IV) –Afonso Anes, este é o meu oficio e por medio del debo eu gañar o sustento e servir as donas canto puider; mais quérovos dicir unha cousa: eu non renuncio a pedir pagamento a quen entendo que é razoábel (pedirllo), e alá lide quen souber lidar.
(1) –Pero da Ponte, así Deus vos perdoe, non faledes máis de armas, pois non vos cadra nada (isto sábeo calquera).
(2) –Afonso Anes, eu recibirei pagamento, é verdade, e vós (acaso non a recibides), ai corazón de león? E que cada quen cumpra co seu oficio.