(I) Aínda que eu morro, miña señora, non me atrevo a dicirvos o meu mal, pois téñovos tan gran pavor que nunca tan grande o tiven doutra cousa; e por iso deixo de vos dicir o meu mal e prefiro morrer por vós que vos dicir algo que vos cause pesar.
(II) E por isto, miña señora, eu vivo en gran coita mortal, que non a podería haber maior: ai Deus, quen soubese agora cal é (tal coita) e vola fixese entender e non temese perderse a relación convosco por vos falar diso!
(III) E sabe Deus, miña señora, que se El non me vale contra vós, moito mellor me sería a miña morte que a miña vida, con tal que así eu vos causase gozo, o que eu non vos podo facer nin quere Deus nin vós dispoñelo así.
(IV) E con razón, miña señora, pido eu a miña morte, xa que me falta todo o voso favor e de amor; e xa que o meu tempo así se me acaba amándovos eu a vós, debo querer antes a miña morte que vivir coitado e despois non congratularme (1) de vós, a quen Deus me fixo ver para o meu mal, pois, sen (o voso) favor, vos hei de desexar xa por sempre.