(I) Xa que eu teño unha sorte tal, miña señora, en relación a vós, que non podo falar convosco nin falarvos de amor, non credes que eu vos quero máis que a todas as cousas que hai no mundo: señora fermosa, de moi boa vontade me agradaría morrer, e xa que sen o voso ben, que sempre desexei desde que vos vin, e con tal coita terei de vivir, (II) en que eu vivo por vós, pois en non me facer ben, miña señora, e en quererme mal sentides maior satisfacción que se vos eu tivese desamor, miña fermosa señora –que eu non vos terei en ningún momento–, e canto máis viva máis amor sentirei de vos servir, pois sei que non perderei a coita por ningunha outra cousa (III) senón por vós, miña señora, se quixerdes lembrarvos de min, que outra cousa non sei querer tanto no mundo como vos quero a vós, e por Deus, se me quixese conceder a morte, que me é moi necesaria, pois de vós, miña señora, non me quere conceder o ben, a quen Deus tanto ben deu, non polo meu propio ben, miña señora, mais polo meu mal, pois por vós me vén tanto sufrimento (IV) nun momento en que eu xa non teño capacidade para o soportar, miña señora fermosa, de ningún modo, se o voso desamor –que agora me ten vencido– non o fixerdes esquecer, porque mentres eu reciba o voso desamor, como acontece hoxe, miña señora, e a miña situación convosco estiver tan mal como está, non me resultará difícil morrer, e pracerame máis iso (1) que vivir, con tal que con iso vos causase satisfacción e a min me puidese protexer desa gran coita, e vós lembraríadesvos facilmente de min tal como un señor adoita lembrar o seu vasalo, despois da morte deste.