(I) Xa que a miña señora non se compadece da coita en que me ten o seu amor, seríame moi necesaria a miña morte se sempre hei de ter tal fortuna, infeliz, que non morrín o día en que a vin na casa de Dona Constança!

(II) E xa que perdín o sono e a razón, Noso Señor, como é que non morrín como morre quen non ten beneficio de morrer nin quería seguir vivo? Mais eu, que ando como louco e tolleito, como é que non morro, pobre de min?