(I) Por Deus, señora, e que farei agora, pois vós non me deixades vivir onde eu vos poida ver, miña señora? Mais, aínda que vos pregunto, eu ben o sei, abofé: morrer con pesar por iso, porque hoxe perdo por vós canto me Deus quixera dar neste mundo.

(II) E xa que eu non vos hei de ver máis, canto eu máis cedo puidese morrer tanto máis me debía apracer! Mais é un pracer que nunca verei, porque pola miña morte sei eu que alguén, señora fermosa, quererá desprezar o voso ben e a vosa mesura.

(III) E vede, unha gran verdade vos direi: se vós me fixésedes perder canto ben Deus quixo facer no mundo –que eu xa nunca por vós perderei–, todo iso non me importaría nada se vos vise a vós, pois mal veña a quen se puidese lembrar doutra cousa!

(IV) E por unha cousa vos preguntarei: por Deus, por que puidestes vós saber o moito que eu vos sei amar? Porque, miña señora, eu sempre volo ocultei para me librar disto que hoxe me acontece; non obstante, non quixo Deus que me eu dese xeito puidese librar desta perda.