(I) Cando un día fun desde aquí a San Servando, de romaría, e vin alí o meu amigo, direivos con toda a sinceridade o que eu souben del: veño moi satisfeita de canto con el falei, mais tenme tan namorada que nunca lle me salvarei.

(II) Que boa romaría fixen co meu amigo, que lle dixen, a Deus grazas, canto lle quixen dicir, e díxenlle o gran dano que eu sempre del recibín: veño moi satisfeita de canto con el falei, mais tenme tan namorada que nunca lle me salvarei.

(III) Cando el falou comigo, díxome así: por Deus, que lle faría? E díxenlle eu entón: «Terei dó de vós no meu corazón»: veño moi satisfeita de canto con el falei, mais tenme tan namorada que nunca lle me salvarei.

(IV) Por ter feito esta ida sempre me sentirei ben, pois díxenlle ao meu amigo a coita en que me ten o seu amor, e creo que vai ledo por iso: veño moi satisfeita de canto con el falei, mais tenme tan namorada que nunca lle me salvarei.