(I) Que mal matei os meus ollos e a min propio, que non volvín ver a miña señora e lle mentín sobre canto alí lle dixen: nunca xamais debe crer en min! Mais de que vale, pois eu tampouco puiden ter lecer desde que me vin de alá?

(II) E de que me vale, se eu alí non tornei? A onde lle convén debera de tornar. Se a ousar ver, que lle direi? Xa que o fixen, non me podo salvar diso, mais Deus Señor a deixe perdoarme; se non, non sei outra solución, (III) que tal coita (por eu buscar perdón ou outro ben) debía solicitar, porque así fai quen erra sen razón como eu errei, de modo que non podo encontrar ningún bo consello que poida seguir, porque non fixen o que enton me mandou.