(I) Que gran pracer eu teño, señora, cando penso en vós e non penso no mal que me facedes! Mais direivos o que eu teño por unha gran marabilla, señora: virme mal de vós, en quen Deus non puxo ningún mal de cantos hai no mundo.

(II) E, señora fermosa, cando penso en vós e non no mal que me vén por causa de vós, todo ese tempo sinto como un ben; mais teño por unha gran marabilla virme mal de vós, en quen Deus non puxo ningún mal de cantos hai no mundo, (III) porque, señora, me resulta moi pracenteiro cando penso en vós e non teño que pensar en canto mal me facedes sufrir; mais penso que é unha gran marabilla virme mal de vós, en quen Deus non puxo ningún mal de cantos hai no mundo, (1) porque, por Deus, parece moito sen razón o feito de que eu reciba mal de onde Deus nunca o puxo, non.