(I) Se eu me atrevese a rogar á miña señora por algunha cousa, rogaríalle que me deixase morar onde ela vivise; e rogaríalle outra cousa: que o pesar que por iso sentise mo ocultase de calquera modo, (II) por Deus!, e que por min se preocupase máis do que nunca se quixo preocupar, e que se lembrase da miña coita, de que nunca se quixo lembrar, nin Deus, que ma fai tanto amar, polo que perdín a razón e nunca quixo que a recobrase. 

(III) E se ela por Deus me mandase o que nunca me quixo mandar –que non me fose e que ficase alí onde ela habería de estar–, Deus lle perdoase por iso a coita moi grande en que me ten, e máis (lle perdoase), se lle ela máis rogase. 

(IV) E coido eu que (Deus) a perdoaría se ela me quixese perdoar a min, e non (tería que perdoarme) outra cousa que achase que eu lle fixen, agás pensar (nela); e se alguén lle dixer que iso está mal feito, dígalle (tamén) a quen quixo Deus facer que non pensase.